Ο επιχειρηματίας είναι πρώτα απόλα ένας καλός νοικοκύρης και άνθρωπος της συνεργασίας..Οπωσδήποτε τον χαρακτηρίζει η εργατικότητα και η διείσδυση στα πράγματα .Συνεχώς μαθαίνει και τίποτα και κανέναν δεν υποτιμά.

Επίσης -προσθέτω και το στοιχείο αυτό-ότι δηλαδή ο επιχειρηματίας δεν είναι κατά ανάγκη ο φιλοχρήματος και ο διάβολος που πατάει επί πτωμάτων για να υλοποιήσει τους στόχους του.Απεναντίας ,είναι ο άνθρωπος που ακούει και παίρνει γνώμες από όλους για να πάρει τις τελικές του αποφάσεις για να πετύχει.

Απο τα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού θα πρέπει να περνάν τα μηνύματα αυτά.
Ποιος όμως θα το κάνει ,όταν ο μπαμπάς και η μαμά έχουν τελείως διαφορετική νοοτροπία.
Παραμένει λοιπόν το σχολείο πρώτα να αναλάβει τον ρόλο αυτόν και όποιον άλλο τρόπο μπορεί σκεφτεί η κοινωνία να περάσει στο νου του νέου ανθρώπου την επιχειρηματικότητα ως τρόπο ζωής και σκέψης..
Ενά καλό παράδειγμα θα ήταν η υποχρεωτική πρακτική των μαθητών-φοιτητών στις ανάλογες επιχειρήσεις τα καλοκαίρια με πρόγραμμα και σκοπό την εξοικείωση με το περιβάλλον της επιχειρηματικότητας.
Ακόμα και οι ίδιοι η δάσκαλοι δεν είναι οι κατάλληλοι,διότι και εκείνοι είναι δημόσιοι υπάλληλοι και έχουν παρόμοια νοοτροπία της ομπρέλας και του εξασφαλισμένου μισθού βρέξει χιονίσει.

Άρα η υπόθεση δεν τόσο απλή για κάνουμε τρομερά βήματα άμεσα.
Αυτό ,που με χαροποιεί είναι ότι επί τέλους κατάλαβε η ευρύτερη κοινωνία μας,ότι υπάρχει το μεγάλο κενό στην έννοια της αποδοχής της εργασίας-δημιουργίας ως αγαθό ευχάριστο και όχι αναγκαίο κακό.

Όλα αυτά όμως δεν μπορούν να γίνουν με την τραγελαφική γραφειοκρατία και νοοτροπία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας του Δημοσίου.